Wij zijn een gezellig gezin, waar altijd wat te beleven is. Geen dag is ‘leeg’, want als we niet aan het werk of met ons huishouden bezig zijn, zijn we wel aan het sporten, voetballen, handballen, turnen, gaan we uit, naar de bios, eten we met vrienden of hebben we tweehonderd kinderen over de vloer. Okee, dat laatste aantal klopt natuurlijk niet, maar als ik de kinderen uit mijn kinderopvang, mijn eigen kinderen, neefjes, nichten en vriendinnetjes mee tel, dan kom ik daar aardig bij in de buurt.
Tussen al die mensen huppelen dagelijks 4 pluizenbollen rond. 4 heerlijke katten die er van houden om onder de mensen te zijn. Nu vond ik dat wel een dingetje toen ik startte met mijn kinderopvang. Ik werk vanuit thuis en onze woning is een waar kinderparadijs. En die woning werd gedomineerd door onze 4 katten. Plotseling kwamen er dagelijks kleine kindjes over de vloer die kruipen, spelen en het heel leuk vinden om achter dieren aan te rennen (nee, een kat vindt dat niet leuk).
Ik heb daar van te voren goed over nagedacht, want in een regulier kinderdagverblijf zijn er geen huisdieren. Er zijn natuurlijk kinderdagverblijven die een eigen mini-boerderij hebben waar de kids in aanraking komen met dieren, maar daar hebben de ouders destijds bewust voor gekozen. In mijn huis zijn er 4 katten en als er een kind een allergie heeft, kan het al niet bij mij in de opvang komen. Misschien zijn er wel ouders die mijn opvang super vinden, maar nou niet bepaald kattenliefhebbers zijn… al dit soort vragen passeerden de revue, want Nana wilde het voor alle partijen perfect doen. En goede kinderopvang bieden èn onze katten een fijne leefomgeving geven èn de ouders tevreden stellen èn èn…
Tot mijn man een keer tegen me zei: “Ouders weten dat we katten hebben, dus daar kiezen ze bewust voor”. En daar had hij gelijk in. Net zoals bij een kinderdagverblijf met dieren, of dat nou een kinderboerderij is of een agrarische opvang, kiezen ouders ook mijn opvang uit op basis van wat ze zien en wensen. En daar horen onze katten bij. Punt.
Ik heb mijn perfectionisme toen maar even op vakantie gestuurd en het losgelaten dat ouders niet voor mijn opvang zouden kiezen omdat ik katten heb. Ik ben wie ik ben en daar horen katten nou eenmaal bij. Het is zo heerlijk om die beesten om ons heen te hebben en ze zijn helemaal gewend aan de opvangkinderen. Ze komen ’s ochtends naar de kinderen toe als ze binnenkomen en zeggen dan lief ‘mauw!’ (vertaald: goedemorgen, leuk dat je er weer bent. Aai mij!). Zitten de kids op de bank, dan gaat poesje mauw er lekker bij liggen. De katten worden verwend, geaaid, vertroeteld en krijgen kattensnoepjes. Wordt er met de poppen gespeeld, dan ligt poeslief in de poppenwagen te slapen als de kids even niet kijken. Of poes krijgt privé-entertainment en mag spelen met de kattenspeeltjes die door de kinderen enthousiast door de kamer heen worden gegooid. Wat wil een kat nog meer?!
De kinderen leren op hun beurt hoe ze het beste kunnen omgaan met huisdieren, wat ze wel en vooral niet mogen doen bij dieren en ze krijgen beter verantwoordelijkheidsgevoel. En poes moet natuurlijk ook eten en drinken en een schone kattenbak krijgen. De katten geven voor dat alles veel liefde en genegenheid voor terug. Dus als je het mij vraagt, ben ik blij dat de katten mijn leven, dat van mijn gezin en van alle opvangkinderen verrijken (ook al kunnen het soms stalkers zijn als ze honger hebben…). Hulde aan Poesje Mauw!
