Hoi! Tof dat je even komt lezen. Ik ben Eva en mag een aantal blogs gaan schrijven voor kinderopvang.org. Hartstikke leuk, vind ik tenminste zelf en ik hoop natuurlijk dat jullie het met plezier zullen lezen. Ik werk al ruim 6 jaar in de kinderopvang als PMer en sinds 3 jaar ook als trainer binnen mijn organisatie. Van de zomer kreeg ik een zoon en hij gaat sinds afgelopen november ook naar het kinderdagverblijf waar ik werk. Kortom; een intensieve en soms best ingewikkelde relatie met de kinderopvang! Dat is ook gelijk waar ik mijn blogs voorlopig aan wil wijden; het vervullen van verschillende rollen binnen de kinderopvang.
Zelf draag ik 3 petten op mijn werk; trainer, PMer en moeder. Wat een gepuzzel! Als leidster vond ik het altijd doodnormaal dat kinderen komen spelen en dat zij het naar hun zin hebben bij ons. Ik wist precies wat mijn toekomstige kleine spruit te wachten stond. Als ouder voelde het minder vanzelfsprekend toen het eenmaal zo ver was, maar vooruit; overmand door een combinatie van dapperheid en twijfel schreef ik mijn kleine hummel in. Ik nam me voor om een relaxte ouder te zijn voor mijn collega’s en sprak ook naar ze uit dat als ik dit niet was, ze me maar flink moesten aanpakken. Tja… Toen het eenmaal zover was dat de kleine ging wennen, was dat best even ‘een dingetje’. Overbewust van alles wat ik, als leidster, bij andere ouders storend vind, liet ik mijn mannetje vrij vlot achter en ging maar even koffiedrinken in het winkelcentrum. Als moeder keek ik elke 10 minuten in de app hoe hij het deed. Zou hij wel gaan slapen daar? Zou hij het flesje wel accepteren van een relatief vreemde? Wat vindt hij eigenlijk van al die onbekende gezichten? Hij mag toch wel lekker op schoot? Het was best lawaaiig op de groep, raakt hij niet overprikkeld? Laat hij wel van zich horen als hij iets nodig heeft? Maar ook weer niet teveel huilen, toch? Vinden ze hem niet lastig? Laat alsjeblieft dat kind met die groene snottebellen uit zijn buurt blijven… Juist, zo bewust van alles wat er op de groep kan spelen, lieten al die vragen me maar niet met rust. Zucht… Wist ik maar van niks!
Met de ervaring die je opdoet als leidster, weet je precies wat je wel en niet prettig vindt op de groep. Je weet welke ouder wat van je nodig heeft en daar heb je gerust ook een mening over. Je weet dus ook heel goed hoe je zelf als ouder wil zijn voor je collega’s. Je gunt ze immers het vertrouwen dat ze verdienen. Tegelijk wil je het allerbeste voor jouw prins of prinses. Je weet hoe druk het kan zijn, dat jouw kindje echt niet de enige op de groep is en dat het op het dagverblijf anders gaat dan thuis. Dus. De leuke, ontspannen ouder zijn. Hoe doe je dat?
Het antwoord op deze vraag heb ik (nog) niet. Het lijkt me leuk om jullie mee te nemen in de zoektocht naar het zijn van een leuke ouder voor mijn collega’s. Onderwerpen die ik als eerste onder de loep ga nemen zijn: “dingen die je weet/ziet als collega maar niet zou weten als ouder die ergens anders werkt” en “wat maakt je eigenlijk een leuke ouder?”.
Hoe pakken jullie dit aan? Ben jij een leuke ouder voor je collega’s?
