‘Ik denk wel dat hij erg moe is, misschien een keertje extra slapen?’ ‘Kunnen jullie even knutselen voor de buurvrouw van zijn tante?’ ‘Vergeet zijn muts niet op te doen met buitenspelen. Hij heeft ook speciale schoenen in zijn bakje voor het buitenspelen. En zijn handschoenen moeten ook aan. Hij wordt zeker ziek van deze kou.’ ‘Hij heeft gepoept maar ik heb heeeeel veel haast… Sorry!’ ‘Dag schatje, fijn spelen. Oké nog één kusje dan. Doeg! Oké nog een knuffel. Nou laatste knuffel…. Oké ik ga, doei! Ja nog één kusje dan. Vooruit nog ééntje, nu echt de allerallerlaatste….’
Vast hele herkenbare uitspraken van ouders op je groep. Voor mij persoonlijk geldt dat ik – voordat ik zelf moeder werd – best geïrriteerd kon raken van dergelijke uitspraken. Zeg ouders, wij werken de hele dag (en vaak ook al jaren lang) met kinderen en doen dit met veel liefde en plezier. Dus natuurlijk leggen wij je kind op bed als het moe is! Natuurlijk zoeken wij naar sjaals en mutsen wanneer we naar buiten gaan in de winter! Net als jij, willen wij ook het beste voor jouw ukkie. Maar nu, sinds ik moeder ben, snap ik best dat je je zorgen maakt. Je hoopt maar dat de wensen en behoeften van jouw kleintje gezien worden in de massa. Zoals ik in de vorige blog als schreef maak ik me er ook schuldig aan om soms even te checken of zijn eczeemplekjes wel worden ingesmeerd en waarom hij eigenlijk zo lang wakker was gebleven. Altijd luidt het antwoord hetzelfde, namelijk dat hij niet wilde slapen toen hij naar bed was gebracht en dat ze zijn zalf heus niet vergeten. Oké, fijn, wist ik eigenlijk ook heus wel. Maar ja, die zorgen om mijn kleintje…
In het kader van een leuke ouder (willen) zijn, heb ik wat onderzoek gedaan onder PMers, ouders en andere professionals die met kinderen werken. Wat maakt nou een leuke ouder en wat is een echte NO-GO?
Een leuke ouder…
- …Heeft en geeft vertrouwen. Hij vertrouwt erop dat het wel goed komt met zijn kleintje, ook wanneer hij het huilend achterlaat. Ook wanneer het hectisch is op het moment van overdragen. Hij neemt afscheid, wenst de PM een prettige dag (zegt dus niet “veel plezier”. Wij spelen namelijk niet de hele dag, wij werken ook hard!) en vertrekt. Hij vertrouwt er ook op dat wij weten wat er speelt bij zijn kleine en dat we hem heus naar de wc sturen en hierbij helpen wanneer hij net zonder luier oefent. We zullen ook opletten dat hij de bananen in zijn bakje opeet…
- …Is betrokken bij zijn kind, bij de groep en bij de leidsters van zijn kind. Wanneer er overal in het pand affiches hangen waarop staat dat het volgende week carnaval is, ziet en weet hij dit. Hij ziet ook dat je het nu even heel druk hebt omdat je een kind aan het verschonen bent, je een overdracht doet met een andere ouder, je je kinderen in het lokaal in de gaten houdt en tegelijk ook nog de telefoon gaat. Hij wacht even tot de andere ouder vertrekt, of komt kort tussendoor met “doeg, ik neem hem vast mee he, tot morgen”. Hij weet dat hij even stil blijft wanneer je een boek aan het voorlezen bent. Hij vraagt hoe je het hebt gehad op vakantie. Hij kent je naam en ziet je als pedagogisch medewerker van zijn kind, maar beseft ook dat jij een persoon met een privéleven bent (en stelt dus geen ongepaste, persoonlijke vragen!).
- …Heeft oog voor zijn kind en diens leven. Hij weet dus wie zijn vriendjes zijn op de groep en speelt hierop in door zijn kind bij binnenkomst te begeleiden richting het spel met zijn vrienden. Hij weet ook van welk spel zijn kindje houdt en zal zijn kind met een grote liefde voor puzzels dus niet dwingen om gelijk actief mee te doen met de ochtendgymnastiek.
- …Communiceert met je. Hij spreekt zijn verwachtingen uit en geeft feedback op een respectvolle manier. Wij zijn mensen, geen heiligen. Is het kind thuis gekomen met een bebloede knie maar is daar niks over gezegd tijdens de overdracht, komt hij de volgende keer even vragen hoe dit zit en luistert hij naar het antwoord.
No-Go gedrag richting de medewerkers
- Wantrouwen. Wanneer er iets vervelends is gebeurd, hoeft dat niet aan alle collega’s van de groep teruggekoppeld te worden door beide ouders. Er persoonlijk op terug komen bij de betreffende collega is voldoende!
- Een onverzorgd kind afleveren. Wij leveren aan het einde van de dag ook een schoon en fris kind af, toch?
- Voordringen bij de overdracht of met een half woord al wegrennen. Als de PM in gesprek is met een andere ouder, zal er heel even gewacht moeten worden tot ze klaar is. Iedereen wil graag op tijd zijn en de PM wil graag voldoende informatie hebben om je kind goed te begrijpen. Echter ook niet eindeloos blijven hangen wanneer je kindje verdrietig is. Geloof me, het wordt er niet beter van. Ga liever naar je werk en bel gerust over een halfuurtje hoe het dan gaat.
- Via je kind verwachtingen uitspreken. “Je gaat vandaag lekker met water spelen en ijsjes eten!” Euhhh… Eigenlijk blijven we binnen in het koele gebouw om uitdroging te voorkomen, beste ouder. Bedankt dat ik jouw peutertje daar nu van mag gaan overtuigen…
Als ik zo de balans opmaak, concludeer ik dat ik aan mijn persoonlijke stand van zaken best nog wat kan werken. Ik kan best nog wat meer loslaten en dus meer vertrouwen geven. Niet alleen in mijn hoofd (waarin ik de leidsters volledig vertrouw), maar ook in daden (en dus niet vragen naar de bekende weg). Daarentegen sta ik vaak bij aankomst gelijk even een luier te verschonen. Mijn baby heeft er een sport van gemaakt om altijd in de auto naar het KDV even lekker zijn luier vol te poepen… Dit verwacht ik ook van een andere ouder, dus ook van mezelf. Hoe doen jullie het als ouders..? En wat is voor jullie een absolute NO-GO voor jezelf of voor ouders op je groep?
Noot van de auteur: Ik spreek in de mannelijke vorm, dit kan uiteraard ook gelezen worden als zij, haar, enz.
