Wat is december toch een heerlijke tijd. Een tijd vol gezelligheid, samenzijn, cadeautjes, versieringen en nog veel meer… In mijn kinderopvang -laat dat nou ook mijn eigen woning zijn- hangen vanaf half november de slingers voor Sinterklaas op. Want als de Sint ons land binnen komt met Pakjesboot 12, Amerigo en zijn pieten, moeten we er natuurlijk wel klaar voor zijn. Met al die versiersels, ja ook met vlag aan de gevel, moet de Goedheiligman de weg naar Nana wel weten te vinden.
Nana, zo noemen de kinderen uit de opvang mij. Want ‘Nathalie’ is best een moeilijke naam om uit te spreken. En bij Nana mocht iedereen de schoen bij de zelf geknutselde open haard zetten. Wortel voor Amerigo erbij, wat sneetjes brood, nog wat wortels erbij en een bakje met water (Amerigo heeft genoeg te smikkelen bij ons). En dan is het wachten aangebroken… het wachten op Sinterklaasje. Zou hij komen? Zou Piet pepernoten en lekkers achterlaten? Spannend!
Mijn jongste dochter is inmiddels 8,5 jaar en gelooft nog heilig in de verzonnen oude man met lange witte baard en rode mijter. Af en toe komen er wat doordachte vragen langs: “Mamaaaaa, bestond Sinterklaas ook al toen jij nog klein was” (“Tuurlijk schat!”). “Hoe kan het dat Amerigo wel op de daken kan lopen en andere paarden niet?” (“Omdat Amerigo gouden hoefijzers heeft, gemaakt van speciaal goud”).
Tot nu toe vraagt mijn kleine perfectionistische, rationeel denkende wijsneus niet verder en zegt ze dat de kinderen-die-zeggen-dat-Sinterklaas-niet-bestaat ‘irritant’ zijn, maar er gaat een moment komen dat ze erachter komt dat de Sint niet bestaat en dat de papa’s en mama’s zorgen voor al dat lekkers, cadeautjes en briefjes in een raar handschrift (geschreven met links (ik ben rechtshandig), tip!). Lynn (mijn oudste, nu 15 jaar) geloofde nog tot en met haar 9e jaar en dat was echt fantastisch. Die onschuld, het verlangen, de spanning of er een cadeau in haar schoen zat… heerlijk. Net zo heerlijk als de kindjes in mijn opvang stonden te springen op hoog bezoek van Sinterklaas en knutsels voor in zijn werkkamer hadden meegebracht.
Er zijn ouders die al die verzinsels maar niets vinden en zeggen dat we op deze manier onze kinderen voorliegen. Want Sinterklaas bestaat immers niet echt en alle pieten zijn mensen in onze omgeving die we wellicht kennen maar niet herkennen. We willen onze kinderen toch leren om eerlijk te zijn? Waarom liegen we dan zelf tegen ze (lees: geen goed voorbeeld)?
Van de ene kant: punt! Het klopt dat we ‘liegen’ en dingen verzinnen die niet kloppen. En ik als mama wil zeker niet liegen tegen mijn kinderen, dan wel ze dit aanleren.
Van de andere kant: leuk! Kijk naar de oogjes van je kind en zie hoe het geniet van deze tijd. Kinderen zijn op die leeftijd niet bewust bezig met ‘liegen’ en begrijpen nog niet goed wat dat inhoudt. Tegen de tijd dat ze dat wel doen, zo rond een jaar of 8, geloven de meeste kinderen niet meer in de Goedheiligman. Zo. Probleem opgelost.
Mijn dilemma is momenteel dat ik er goed mee wil kunnen omgaan, als Ryana gaat vragen of het klopt dat Sinterklaas niet bestaat. Maar wat is het beste om te doen? Wanneer moet ik eerlijk vertellen dat de Sint eigenlijk een mythe is?
Ik denk dat er geen strikte leeftijdsgrens of moment aan verbonden kan worden. Ik denk dat je, zodra de twijfels toeslaan bij je kind, er eerst een beetje in mee moet veren. Geef je kind gelijk als hij zegt dat Piet niet door de schoorsteen past, of dat Sinterklaas geen 376 jaar oud kan zijn. Vaak zoekt je kind dan zelf naar een verklaring en komt het erachter dat het verzinsels zijn.
Heb je nou thuis ook zo’n wijsneus zoals ik, geef dan een plausibele verklaring en maak het niet ingewikkeld. Vertel dat Sinterklaas vroeger wel echt heeft bestaan en een hele lieve man was die op zijn verjaardag cadeautjes aan kinderen gaf. En deze man kan inderdaad niet 376 jaar oud worden en op meerdere plekken tegelijk zijn. Dus zorgen alle papa’s en mama’s ervoor dat deze lieve man voortleeft door het geheim te bewaren en vertel dat je kind nu eigenlijk een beetje bij de grote mensen hoort en het geheim ‘mee’ kan bewaren voor de kleinste kids die wel nog geloven.
Maar wat als je kind boos wordt als hij hoort dat Sint en Piet niet echt zijn? Of juist verdrietig? Praat met je kind en probeer uit te vissen waar de boosheid of het verdriet vandaan komt. Vaak denken de kinderen dat ze geen cadeautjes meer krijgen, of dat er dan geen gezellige pakjesavond meer zal zijn. Leg uit dat het niet-geloven niet betekent dat je kind geen cadeautjes meer krijgt en dat pakjesavond een traditie blijft. Je zult zien dat je kind snel relativeert.
Hoe ik nu om zal gaan met mijn dilemma? Ik denk dat ik dat nog even ga loslaten en ga genieten van haar sprankelende oogjes als ze ’s ochtends beneden komt en ziet dat er een cadeau in haar schoen zit en het hele huis volgegooid is met pepernoten. Ryana zal op een bepaald moment (waarschijnlijk pas in 2018) wel aangeven hoe ze erover denkt en dan haak ik daar op in met bovenstaand verhaal over de lieve, oude man van vroeger…
