Soms wil je alles delen met de hele wereld, alles vertellen wat je meemaakt en ziet, wat je hoort en ruikt… Alles wat je zo mooi en fijn vindt aan je eigen kindje. Je kunt er uren over vertellen. Over die eerste keer dat ze lacht, de eerste keer dat ze gaat staan, haar eerste stapjes. Maar ook over de eerste schooldag en jouw eerste keer echt loslaten, over het leren fietsen en zwemmen. Over haar eerste vriendje en eerste turnwedstrijd. Over hoe ze van klein onafhankelijk hummeltje uitgroeit tot een mooie meid. Dat wil ik doen… en dat mág ik doen. Ik mag de komende maanden mijn verhalen gaan schrijven over mijn leven als mama, over mijn kinderen en over de kinderopvang. Hoe sjiek is dat?!
Mijn naam is Nathalie Narings, ik ben 35 jaar en ik woon met mijn man Ramon en twee mooie dochters Lynn (15 jaar) en Ryana (8 jaar) in het prachtige Maastricht. We worden in ons dagelijks leven vertroeteld door onze 4 pluizige katten en heel veel kinderen. Want: ik run mijn eigen kleinschalige kinderopvang aan huis. Bij ons thuis komen dagelijks (behalve op woensdag, want dat is mijn mama-dag) 5 kleine kids binnen, in de leeftijd van 0-4 jaar. Dus eigenlijk zijn we een heel groot, druk en gezellig gezin met veel surrogaat kinderen, die ons huis volledig innemen zodra het half acht ’s ochtends is.
En dat is heerlijk! Al die kleine lieverds die zich bij ons zó thuis voelen, dat ze Ramons ontbijt spontaan gaan opeten en mij vragen of ze de poezen snoepjes mogen geven. Ze zien Ryana en Lynn als twee grote zussen en die gelijk worden bestookt met speeltjes zodra ze ook maar één voet binnen de woonkamer zetten. Dat is nou zo heerlijk aan kinderen: ze zijn zo onbevangen, puur en eerlijk. Ze zeggen wat ze denken en houden daarbij geen rekening met iemand anders’ emoties op dat moment, wat vaak resulteert in de meest hilarische momenten. En dat rekening-houden- met hoeft ook niet, want dat moeten ze in hun volwassen leven nog maar al te vaak. Lekker kind blijven, spelen, dansen en zingen… Daar draait het toch om?
En weet je? Ik vind dat wij als volwassenen daar best wel eens van kunnen leren. We leven in een 24-uurs-economie en draaien vaak op de automatische piloot met onze gsm’s in de hand en vergeten daardoor regelmatig juist de mooie dingen uit het leven. We gaan naar het werk, ’s ochtends is er in veel gezinnen spitsuur (Waar zijn je schoenen? Vergeet je tas niet! Waarom die poepluier op moment van vertrek?), we stressen wat weg overdag. Aan het einde van een drukke dag halen we de kinderen op van de kinderopvang om vervolgens het avondspitsuur in te gaan als we weer thuis zijn (eten koken, kinderen in bad, kinderen in bed, verhaaltje, nóg een verhaaltje…). Om 21.00 uur ploffen we uitgeput op de bank om te gaan Netflixen. Tijd voor onszelf, sporten en andere sociale bezigheden schieten er vaak bij in, terwijl dat ontzettend belangrijk is.
Soms wil ik de proef op de som nemen en alle gsm’s verstoppen (ja echt, je zou het eens moeten doen!) en een hele stapel spellen tevoorschijn willen halen. Even de tijd vergeten – want dat voelt ontzettend fijn kan ik je zeggen – en alle aandacht voor elkaar nemen. Hapjes, een lekker drankje op tafel en genieten van die pure dingen. Ik denk dat ik dat het komende weekend gelijk maar eens ga doen… ik ga net zoals de kinderen in mijn opvang genieten van een puur avondje quality-time met de 3 liefste personen in mijn leven!
